November 22, 2021

Ongeveer zeven jaar geleden, toen Ashley Lee werkte als mensenrechtenmedewerker bij de VN, realiseerde hij zich voor het eerst hoe digitale tools kunnen worden gebruikt om ongelijkheden in macht en controle te reproduceren en te vergroten. Ze is nu Research Fellow in het Digital Civil Society Lab aan de Stanford University, waar ze technologie, jeugdactivisme en sociale bewegingen in vergelijkend perspectief onderzoekt. In haar werk houdt ze zich bezig met kwesties van toezicht en andere vormen van repressie in democratische en autoritaire landen. 

Ashley voltooide haar doctoraat in cultuur, gemeenschappen en onderwijs aan de Harvard University als een Weatherhead Center for International Affairs Graduate Fellow. Ze was directeur van Civic Tech bij The Future Society en directeur van Harvard Innovation & Ventures in Education. Voorheen werkte ze aan vraagstukken op het snijvlak van computerwetenschap, technologie en samenleving bij Microsoft Research, Stanford Research Institute en het Berkman Klein Center for Internet & Society. 

Kom meer te weten over Ashley's verhaal en deskundige inzichten over hoe we actie kunnen ondernemen tegen extractieve technologie in ons interview hieronder. 

(Opmerking: dit interview is voor de beknoptheid bewerkt)

Was er een cruciaal moment of een ervaring die je in je huidige focus en werk bracht?

Voordat ik terugkeerde naar de academische wereld, werkte ik in software-engineering en mensenrechtenadvocatuur. Toen ik als mensenrechtenwerker bij de VN werkte, begon ik echt aandacht te besteden aan de dynamiek van macht en controle op digitale platforms. 

Tijdens mijn werk bij de VN raakte ik bevriend met jonge activisten over de hele wereld die sociale media gebruikten om netwerken van activisten op te bouwen en deel te nemen aan de politiek, ook in autoritaire landen. Ik raakte voor het eerst afgestemd op hoe digitale tools kunnen worden gebruikt om machtsongelijkheid te reproduceren en te versterken. Ik kwam jonge mensen tegen die deze tools gebruikten om te experimenteren met nieuwe vormen van associatie en samenkomst. Tegelijkertijd gebruikten machtige actoren zoals regeringen en bedrijven dezelfde instrumenten om burgers en activisten te surveilleren, verkeerde informatie en propaganda te verspreiden en zich in te laten met nieuwe (en oude) vormen van repressie. Inderdaad, lang voordat de VS, het VK en andere landen in het Westen in paniek raakten over het Cambridge Analytica-schandaal, waren landen in het Zuiden (zoals Kenia) werd proeftuin voor het verfijnen van deze tools voor het verzamelen en bewaken van gegevens. 

Alomtegenwoordig toezicht vormt een grote bedreiging voor het maatschappelijk middenveld, in combinatie met de opkomst van autoritarisme wereldwijd - het toezicht op protesten en afwijkende meningen wordt steeds meer gemilitariseerd, niet alleen in autoritaire landen maar ook in geavanceerde democratieën. We kunnen democratie of toezicht hebben, maar niet beide.

Vandaag de dag beginnen we over de hele wereld net wakker te worden met het autoritaire potentieel van (mis)gebruik van digitale media. In de VS heb ik met jonge activisten van Alabama tot Californië en Montana tot New York gesproken over hun digitale activisme. Vooral jongeren uit historisch onderdrukte gemeenschappen ervaren verhoogde niveaus van toezicht en politie, en worden steeds vaker lastiggevallen door tegenbewegingen en staatsautoriteiten, zowel op als buiten sociale media.  

Ontwerp van digitale platforms en artefacten is zelf een plaats van politieke strijd geworden. Om een ​​begin te maken met het aanpakken van een aantal van deze uitdagingen rond het ontwerp en de inzet van technologie, moeten we gemeenschappen in de marge centreren waarvan de stemmen zijn weggelaten. Hierbij denk ik terug aan mijn eigen educatieve en professionele ervaring als ingenieur en mensenrechtenwerker: toen ik als student computerwetenschappen aan Stanford studeerde, was ik een van de weinige jonge vrouwen in een zeer grote afdeling van mannelijke professoren en studenten . Toen ik ging werken als software-ingenieur in Silicon Valley, was ik opnieuw een van de weinige vrouwelijke ingenieurs in mijn team. Als arbeidsrechtenmedewerker was ik vaak de enige vrouw in de vergaderzaal. We hebben meer diverse mensen nodig die in hun gemeenschappen aan deze kwesties werken. We moeten de processen heroverwegen waarmee we technologie ontwerpen en inzetten. 

Wat zijn volgens jou de meest veelbelovende manieren waarop we het bedrijfsmodel van Big Social kunnen aanpakken?

Ik onderzoek hoe jonge activisten sociale media en andere digitale platforms aanpassen en gebruiken om deel te nemen aan controversiële politiek en sociale bewegingen. In mijn werk houd ik me bezig met kwesties van digitaal toezicht en andere vormen van repressie in democratische en autoritaire landen; over het Globale Noorden en het Globale Zuiden.

Door het gebruik van sociale media kunnen jongeren (en anderen) experimenteren met nieuwe vormen van samenkomst en vereniging. Paradoxaal genoeg is de andere helft van het verhaal dat het gebruik van deze digitale tools jongeren blootstelt aan massasurveillance en andere vormen van sociale controle. 

We zijn misschien gewend om sociale-mediaplatforms als publieke sferen te beschouwen. We worden er echter keer op keer aan herinnerd dat sociale-mediaplatforms van bedrijven zijn ontworpen om de winst te maximaliseren in plaats van het algemeen belang te dienen. De getuigenis van Frances Haugen in de VS is nog een andere herinnering. 

Tegenwoordig is digitaal toezicht een bepalend kenmerk van het leven van jonge mensen geworden. Jongeren groeien op in de digitale wereld en worden op de een of andere manier gesurveilleerd - of ze zich er nu van bewust zijn of niet - en of ze ermee instemmen of niet. Digitale platforms verzamelen bijvoorbeeld gegevens wanneer jongeren lessen volgen op Zoom; wanneer ze online leermiddelen gebruiken; wanneer ze gezondheidsapps gebruiken; wanneer ze protesten bijwonen; wanneer ze over de grens reizen, enz. 

In het politieke domein, aangezien digitale tools mogelijkheden voor actie creëren, stellen deze tools tegelijkertijd de dominante elites in staat om burgers en activisten effectiever te surveilleren, censureren en controleren. Hier in de VS gebruikte het Department of Homeland Security drones om demonstranten in de gaten te houden tijdens de George Floyd-protesten. We weten ook dat de politie in Hong Kong toegang had tot video's en afbeeldingen van sociale media en slimme straatlantaarns om deelnemers aan de pro-democratische protesten te volgen. 

Mijn werk confronteert de opkomende surveillancemaatschappij. Dit omvat het ontwerpen en evalueren van beleidsinterventies en het in staat stellen van de volgende generatie burgers, activisten en ingenieurs om zich verschillende toekomsten voor te stellen. Jongeren zouden de belangrijkste belanghebbenden moeten zijn in deze debatten over onze digitale toekomst. Toch blijven hun stemmen - en maar al te vaak stemmen van gemarginaliseerde groepen - buiten deze belangrijke debatten. In mijn onderzoek, onderwijs en beleidswerk probeer ik dit tegen te gaan: ik centreer ervaringen en zorgen van jongeren en gemarginaliseerde gemeenschappen. Als wetenschapper en opvoeder werk ik eraan om jonge mensen uit te rusten met kritisch vermogen om onderdrukkende gegevenspraktijken, -beleid en -infrastructuren uit te dagen en sociale rechtvaardigheid en mensenrechten wereldwijd te bevorderen.

Welke topactie(s) kun je mensen aanbevelen die op zoek zijn naar manieren om de manier waarop ze omgaan met technologie te veranderen?

Techno-deterministische verhalen vertellen ons graag dat AI eraan komt, of we het nu willen of niet, en AI zal een revolutie teweegbrengen in de wereld, of we het nu leuk vinden of niet. We mogen echter ook niet vergeten dat technologie ingebed is in sociale praktijken en processen. Het zijn uiteindelijk de mensen, wij allemaal, die de macht hebben om onze toekomst te bepalen. Dus ik zou de nadruk leggen op menselijk handelen bij het bepalen van onze toekomst.

Dat gezegd hebbende, hebben we collectieve actie nodig om de uitdagingen van de opkomende surveillancemaatschappij aan te pakken. Wat kunnen wij en onze gemeenschappen gezamenlijk doen? We willen investeren in en voortbouwen op wat gemeenschappen al goed doen. Gemeenschappen, vooral die in de marge, zijn altijd bezig geweest met praktijken van verzet en bevrijding. We willen deze gemeenschappen centreren en ervan leren. Er is een groeiend aantal gemeenschapsorganisatoren die ter plaatse werken en heroverwegen hoe deze systemen en processen opnieuw moeten worden ontworpen in de context van hun lokale gemeenschappen - de Detroit Community Tech-project is een voorbeeld. Een andere veelbelovende ontwikkeling die we hebben gezien, is de organisatie van technische werknemers, die een lange geschiedenis heeft, ook hier in Silicon Valley. Techarbeiders en bondgenoten organiseren bewegingen en vakbonden om hun bedrijven onder druk te zetten. Er zijn ook basisbewegingen en organisaties die middelen van carcerale technologie (zoals gevangenissen) afstoten en die middelen herinvesteren in onderwijs, werkgelegenheid en andere ondersteunende systemen in gemeenschappen. 

Het creëren van gedeelde visies op alternatieve toekomsten is een belangrijk aspect van collectieve actie en het opbouwen van basisbewegingen. Waar hebben we het over als we het bijvoorbeeld hebben over technologie van algemeen belang of bevrijdingstechnologie? Jij en ik kunnen heel verschillende ideeën hebben over hoe deze eruit zouden kunnen zien. Het opbouwen van een basisbeweging omvat het co-creëren van die gedeelde visie. Dit betekent ook dat als we alternatieve toekomsten willen, we niet kunnen stoppen bij het bekritiseren van bestaande platforms. We moeten actief meewerken aan nieuwe werkelijkheden.

De Zapatista-beweging – een inheemse beweging in Mexico (check it out als je er nog nooit van hebt gehoord)—heeft het over het ontwerpen en creëren van "een wereld waar vele werelden passen". Veel van het werk dat voor ons ligt, zal gaan over het toepassen van deze alternatieve lenzen op dominante westers-gecentreerde manieren van zijn, weten en ontwerpen.

Voor mij betekent dit dat we jonge mensen uitrusten met kritisch vermogen om de digitale toekomst radicaal opnieuw te bedenken en te ontwerpen. Jonge mensen worden vaak buitengesloten in belangrijke gesprekken die van invloed zijn op hun leven en hun gemeenschap. We moeten erkennen dat jonge mensen een cruciale rol hebben gespeeld in historische bewegingen die blijvende veranderingen in onze wereld teweeg hebben gebracht. Jonge mensen hebben volwassen bondgenoten nodig om hun keuzevrijheid en perspectieven te respecteren en te erkennen, en om te geloven in hun vermogen om bewegingen en sociale verandering te leiden. Ze moeten een integraal onderdeel zijn van de gesprekken over het bevorderen van meer rechtvaardige en gelijke samenlevingen. 

ACTIE ONDERNEMEN